Elizabeth e Richard

Elizabeth, unha fermosa biblioteca, e Richard, un xove blogue, casaban o 24 de Outubro de 2008. En Decembro de 2010, despois de dous anos de intensa relación e non sen pesar, separábanse. Pouco máis de catro meses despois volvían compartir ceros e uns na virtual Blogosfera, aínda así, e a pesar de que os papeis dicían que todo seguía igual, as cousas xa non eran as mesmas; había distanciamento, cada un polo seu lado.
Hoxe, somos espectadores da súa segunda separación, din eles, que esta vez por bastante tempo. Volverán xuntarse?

Dacordo, só era unha pequena broma ao xeito de crónica rosa. É que ao comezar a elaboración dunha entrada adicada a informar que outra vez era preciso parar a actividade no Blogue, foi necesario botar man dalgunha charabisca que fixera máis doado o asunto. Si, hai que parar. As tarefas máis substanciais da nosa actividade docente deben ir sempre antes que outras, máis accesorias, coma a administración do blogue da biblioteca. Hai que botar lastre fora do cesto para que o globo prosiga o seu camiño.
Polo de agora quedamos co Twitter, e respecto a esta parcela da Blogosfera hai que volver con Elizabeth e Richard, e así, ademais, aclaramos a broma. A actriz Elizabeth Taylor e máis o actor Richard Burton casaron, separáronse, casaron outra vez, e volveron separarse. Andaban tanto moi queridos coma moi pelexados. Pois o caso é que Richard, uns días antes de morrer, e cando levaban xa algúns anos separados, aínda escribía a Elizabeth para pedirlle unha nova oportunidade e poder regresar a casa. E aquí o mesmo, o Blogue a Biblioteca, xuntos, separados, así son as cousas!

Vémonos polo Twitter, un saúdo!

CCT12

Uf! Non espero moito dunha competición de acrónimos. CRTVG, OSG, OFG, etc. Pero, CCT? Pois trátase do moi noso Cóntamo con tempo, o concurso de microrelato que o pasado Xoves celebraba a segunda edición. Lembrades aquelas libro, sopa, tigre e Beethoven do pasado ano, coas que o noso tuba (ou bombardino!) Denís compuxo aquel estupendo relato? Este ano as palabras propostas foron escaleira, páxina, voz e azul. Dende mañá pola tarde os quince traballos participantes poderanse ver na Biblioteca, comezando ao mesmo tempo a votación popular que se estenderá durante dúas semanas, e da que sairá o relato gañador. Xa vos contaremos!


Só un apuntamento: coñecedes o concurso Relatos en cadena que organiza a Cadena SER e a Escuela de Escritores dende fai xa uns cantos anos? Pois calcade nesta ligazón.


Un saúdo!

Emerson, Lake e ...

Se cadra, no caso dos máis novos non sexa así, pero os algo máis vellos (só un pouco máis) de seguro que no momento de ler o título da entrada a completaron sen dúbida algunha. Emerson, Lake e ..., os integrantes dunha senlleira banda de Rock dos anos setenta, é o 4 Horizontal da nosa segunda encrucillada.
Nesta ocasión sortearemos outra vez unha práctica (e ben xeitosa!) memoria USB.
O premio dos dezaseis GB da memoria está ben, pero o premio das dezaoito cousas que podemos aprender resolvendo o pasatempo tampouco están mal de todo (desculpade este pequeno ataque agudo de docencia, que lle vou facer!). Unha forma de variación semellante á Chacona? O nome dunha das irmás Boulanger? Un instrumento da música tradicional do País Vasco? Verdadeiramente non está de máis saber todo isto!
O sorteo está programado para o Mércores 23 de Maio ás 19:15 na entrada do Conservatorio, e o pasatempo o podedes descargar dende esta ligazón.
(A da foto, é a irmá Boulanger da encrucillada!)

Ata outra!

58 Rue Cardinet

Empregando un termo familiar: as publicacións no Blogue camiñan Adagio sostenuto. O caso é que andamos novamente por aquí.
Todos os anos hai unha chea de aniversarios para celebrar relacionados coa música, dos que, todo hai que dicilo, na Biblioteca nos ocupamos de maneira moi irregular. Onde quedou Liszt no 2011? Pero nada de chorar, e a traballar!
Este 22 de Agosto fará cento cincuenta anos do nacemento de Claude Debussy, xa sabedes, o pai do Impresionismo musical (a pesar de que a el non lle chistaba moito este termo). Así que este aniversario é unha boa ocasión para lembrar a este persoeiro que sen dúbida está na primeira división da historia da composición musical. Debussy foi un deses que, cunha boa orella no peto e a non desprezable formación do Conservatorio de París, marchou polas terras do sistema tonal que aínda quedaban sen coñecer. A crónica da viaxe levou o título de Preludio á sesta dun fauno, ou se cadra O Mar.
Así que aquí vai unha entrada con algúns recursos que andan pola Rede. Os documentos que atopamos na Europeana; os manuscritos dixitalizados da Gallica, espazo dixital da Bibliothèque nationale de France; os tres podcast do programa La biblioteca verde de Radio Clásica de RTVE adicados á relación de Debussy e a poesía da súa época; outro podcast, do programa Proscenio, tamén da Radio Clásica, acerca da música incidental O martirio de San Sebastián.
Na nosa biblioteca, instalamos unha pequena mostra cos materiais que se atopan no noso catálogo.
Déixovos co manuscrito do poema sinfónico O Mar que está dixitalizado na Gallica. Se pensamos nas condicións nas que se atopan estes documentos nas bibliotecas en canto á conservación e ao seu acceso ―que as veces mesmo nin é posible―, a dixitalización que de maneira xeral estase a facer destes materiais é sen dúbida unha achega tecnolóxica de moito interese.


O de 58 Rue Cardinet? Pois o enderezo de Debussy en París nos primeiros anos do pasado século.


Ata outra!

O que teño que aprender, dacordo. E o que quero aprender?

(Se cadra isto pode resultar algo transgresor, pero está nos manuais pedagóxicos, non invento nada.) Cando os docentes levamos a cabo unha escolma de contidos no momento de programar a nosa labor pedagóxica, moi poucas veces consultamos aos rapaces acerca dos seus intereses, das súas inquedanzas. É certo, nós somos os que sabemos verdadeiramente os contenidos precisos cos que acadar os obxectivos propostos; pero tamén é certo que non respostar axeitadamente o interés dos nosos alumnos e alumnas é semellante a esnaquizar eses brotes de afección (no noso caso pola música) que co transcorrer do tempo fructificarían abundantemente. Dito doutro xeito, dende o punto de vista do alumno: «o que teño que aprender, dacordo. E o que quero aprender?» O caso é que, desfrutemos da ensinanza que sexa (cunha porcentaxe máis ou menos elevada de contidos impostos), a biblioteca sempre será un lugar de aprendizaxe no que a escolma de contidos dependa só dos intereses de cada un de nós. Así que aquí vos deixo esta primeira entrada do ano ao xeito de reflexión sobre a nosa práctica docente e a función das bibliotecas, sexan públicas ou escolares. E para ilustrar, un vídeo publicado pola New York Public Library na súa canle en YouTube; nel podedes ver e escoitar (en inglés, ánimo que así practicades!) como algúns rapaces falan do que a biblioteca significa para eles. «O que quero aprender, e non o que teño que aprender!» O título desta entrada é unha das cousas que expresa unha das rapazas do vídeo!


Ata outra!

Corno di ..., un tipo de clarinete

Unha das cuestións (a 4 horizontal) que atopamos na primeira encrucillada de este curso! Xa andamos de novo por aquí con estes pasatempos que agochan sempre un feixe de cuestións musicais de interese. Cal sera ese clarinete chamado Corno di ...? Quen sería ese compositor e violinista pontevedrés nado en 1892? ¿Cal é ese sitema de afinación tan empregado nos nosos intrumentos? Aprender estas cousas sempre vai ser cousa boa.

Xa vamos, xa vos falamos do agasallo! Nesta primeira encrucillada sortearemos o moderno rato «wireless» que podedes ver na imaxe! O sorteo está programado para o Xoves 26 de Xaneiro ás 19:15, coma sempre na entrada do Conservatorio. Lembrade que para participar só é preciso que escribades o voso nome no papel da encrucillada (despois de resolvela, desculpade a aclaración!) e botalo despois na caixa que temos para isto na Biblioteca. Aquí vos vai a ligazón para descargala!


Un saúdo!

COMING SOON

Isto xa parece unha sala de cine anunciando, non sei, un novo film de Godzilla?
Non, só se trata da publicación da Programación da Biblioteca para este xa algo avanzado curso.
Despois de darlle non poucas voltas ao calendario, aquí vos presentamos con lugar, data e hora as actividades que nos propuxemos para este ano. É ben certo que unha programación concreta en canto a lugares, datas e mesmo horas é sempre algo obrigado se desexamos unha axeitada organización. Non é boa cousa que parte da nosa comunidade escolar descoñeza, por exemplo, se este ano vai haber «Cóntamo con tempo», e se o vai haber, onde, cando e a que hora. Así que aquí vai o documento, que esperamos ademais publicar de diferentes maneiras: nunha ligazón nesta entrada, e de maneira permanente na columna da dereita. A versión dixital correspóndese co cartel que xa está colgado no centro.


Ata outra!

tweet

(Uf! Imos ver como vai esta nova andaina; fai un ano foi preciso pausar o Blogue, e agora andamos a abrir sucursais!)
O certo e que xa hai un anaco de tempo (un bo anaco de tempo!) que a idea de estarmos en Twitter quería agromar. Sucede moitas veces: coñecemos unha nova ou unha ligazón de interese, pero non podemos publicala porque fáltanos tempo para elaborar unha entrada, aínda que esta sexa ben pobre. Así que imos tentar empregar eses cento corenta caracteres e esa inmediatez e sobriedade que caracteriza a Twitter para resolver esta circunstancia.
Con este segundo espazo na Rede poderemos, ademais, engadir unha segunda lingua: o castelán. Nós agardamos que Twitter sexa para nós un vehículo que nos leve moi lonxe entre os espazos musicais, académicos e bibliotecarios que se atopan na Rede. Para isto, sen dúbida, o castelán é unha ferramenta moi versátil ao empregala varios centos de millóns de persoas.
Ademais de poder ler os nosos tweets na páxina mesma de Twitter, podedes atopalos tamén incrustados na barra da dereita aquí no Blogue, ou integralos, por exemplo, no voso tuenti.
Pouco máis queda, repetir o escrito no paréntese do principio: imos ver como vai esta nova andaina! e mencionar a orixe da moi orixinal imaxe que ilustra a entrada. Trátase do traballo Everything Ages Fast, da axencia de publicidade brasileira Moma Propaganda.


Un saúdo!

Unha tarefa nunca desexada!

Nestas mesmas datas, hai setenta e cinco anos, os traballadores e traballdoras do Museo do Prado e da Biblioteca Nacional atopábanse cunha circunstancia que nunca desexaran: os bombardeos que se estaban a producir na capital.

O 16 de Novembro de 1936 ao patrimonio do noso principal museo engadíanse unhas singulares obras de arte, do arte de esnaquizar á xente: espléndidas bombas, algunhas de varios centos de quilos, outras máis pequenas, outras moito máis pequenas, pero incendiarias.
Esta entrada non vai ter cor política algunha. Non se trata diso. Só quero lembrar o traballo de conservación do noso patrimonio cultural —libros, pinturas, documentos, etc.— levado a cabo por uns cantos traballadores responsables da súa labor. Estes, en ocasións ao marxe das súa ideoloxía particular, desenvolveron unha tarefa nunca desexada pero, se cadra, necesaria.

É certamente moi difícil atopar un adxectivo que encaixe axeitadamente con esas escenas que recollen os libros de Historia; Velázquez, Goya ou Durero viaxando en camións militares a trinta quilómetros por hora ata Valencia.
Nesta pequena lembranza déixovos unha ligazón, á exposición Arte Protegido que se levou a cabo no Museo do Prado en 2003 e que pode visitarse aínda na Rede; e a un moi interesante podcast de RTVE correspondente ao programa Documentos, emitido o 15 de Maio do pasado ano.


Ata outra!

• A la carta
• > Radio
• > Radio Nacional
• > Documentos RNE
• > Documentos RNE - La odisea de los cuadros del Prado - 15/05/10

Non teñen sona, pero sen eles isto non soa!

Cando asistimos a un concerto e desfrutamos dun bo anaco de música ben fresca (do pincho, como a pescada!), poucas veces apreciamos o traballo desas outras persoas que, aínda sen recibir nin un dos nosos aplausos, fan que todo ese fenómeno sonoro chegue ás nosas orellas. O seguinte exemplo levaranos ao corazón desta entrada. Pensemos na actuación dun pianista. Oh! que interpretación! Que profesional! Pero, que me dicides dese outro profesional que algunhas horas antes e tamén cunhas mans moi destras transportaba os máis de trescentos quilos do instrumento? Unha actuación tan sobresaínte, que o aparello presentábase ante o público limpo, sen rabuñadura algunha e coa afinación sen variar nin un só hertzio.
O caso é que un piano como xa vos dicía pesa algúns centos de quilos, e o seu transporte é unha tarefa ao mesmo tempo pesada e precisa. Un bo transportista precisa moita maña, non pouca forza e unha boa cullerada de paciencia nas longas horas na autoestrada. E todas estas características, sen dúbida, as podemos relacionar cun dos protagonistas do programa Sobre Rodas da cadea V Televisión, emitido o pasado 15 de Xullo. Trátase de Luis Sánchez, un personaxe que é difícil non ver nos arredores de moitos dos concertos da nosa comunidade cando é precisa a presenza dun piano, e ademais moi apreciado entre os nosos músicos.


Un saúdo!

24 de Outubro

É certo, que se cumprísemos con todas as celebracións que cada día o noso planeta propón, non habería tempo para facer máis nada. Hai celebracións ben frikis, hainas, pero tamén hai outras que non está mal lembrar. E aquí estamos nós, porque hoxe celébrase o Día da Biblioteca. Dende o ano 1997, nesta data trátase de chamar a atención da sociedade acerca deste estupendo servizo público que, se cadra, aínda non é apreciado dabondo. Pola miña parte, compartirei con vós as dúas características das bibliotecas que máis me levan a miúdo a elas: un lugar cheo de fabulosos mestres (Bal y Gay, Ortega y Gasset, Schönberg, etc.) dispostos a ensinarme unha morea de cousas, sempre con moita paciencia e ademais de balde; e un lugar no que nós mesmos, coas desideratas, podemos facer medrar o seu catálogo. Para min, chega ben.

Eu vos deixo coa ligazón ao web do Ministerio de Cultura onde poderedes atopar o cartel que ilustra esta entrada ademais dos obxectivos desta data, e cun vídeo da canle que ten en YouTube a Biblioteca Nacional acerca desta institución (hoxe é un bo día para visitar este espazo, ainda que sexa virtualmente). Só unha cousa, en canto a esta biblioteca resulta moi interesante o texto Reflexiones literarias para una biblioteca real, do noso Martín Sarmiento (o homenaxeado en 2002 no Día das Letras Galegas), que é posible descargar dende a mediateca do web do Consello da Cultura Galega.


Un saúdo!

.odt

Cando chega dende unha institución pública ao meu enderezo electrónico un arquivo coa extensión .docx, que é producido polo ben coñecido Word, o procesador de textos da suite ofimática Office, chegan tamén dúas reflexións. A primeira: por que se emprega un formato que, de non atopar outra solución, obrigaría a gastar unha boa cantidade de diñeiro para poder abrilo, habendo unha solución de balde? E a segunda: non sería mellor utilizar un formato como o pdf que non pode ser modificado?
A secuencia adoita ser esta: o usuario merca unha computadora; o usuario desexa escribir textos; o usuario, despois de preguntar, coñece Word, un programa que calquera coñecido pode instalar no disco duro e así non ter que mercar o programa orixinal, porque custa, Uf!; o usuario emprega Word e está moi contento con el (o programa sen dúbida é moi bo!); o usuario, cando precisa enviar un texto por correo electrónico non o dubida e achega o correspondente arquivo .docx; este usuario, se traballa na administración pública e ten un certo grao de responsabiblidade e entende como axeitada esta maneira de traballar, agora non é o usuario, somos os cidadáns que, como resultado, vémonos na obriga de usar Word, ou alomenos manexar, non sempre dun xeito plenamente funcional, o seu formato. O usuario, podería empregar Word dunha maneira persoal, e axudar despois a que as institucións públicas utilizaran formatos abertos, producidos por programas non de pago. Deste xeito, aforraríanse moitos cartos e moitas copias ilegais de programas.
Con todo isto non busco en maneira algunha escribir unha entrada antisistema, somentes apuntar un «facer» práctico á cuestión do intercambio e compatibilidade de arquivos. E outro apuntamento: os emregados de Microsoft e as súas familias teñen tamén que comer!
O resumo ao xeito de nova publicada estes días no xornal de Colombia Vanguardia: Este fin de semana el gobierno francés anunció que varias de sus agencias oficiales usarán LibreOffice, un proyecto basado en la famosa plataforma de aplicaciones de oficina OpenOffice, en 500 mil ordenadores con Windows a partir de este año. É natural!
Como se cadra xa sabedes, LibreOffice é unha suite ofimática de software libre, alternativa ao Office de Microsoft e ao tamén libre OpenOffice. Entre os seus aplicativos atopamos Writer, o procesador de textos da suite, que contén sen dúbida ferramentas dabondo para esta tarefa. LibreOffice ten versións para Windows, Mac ou LInux, descárgase de balde, e os seus arquivos entón si podemos compartilos sen o medo de que o receptor do arquivo non teña os recursos para abrilo.
Déixovos co vídeo promocional da conferencia do pasado fin de semana que se celebrou en París sobre LibreOffice, e cunha pregunta: o software libre, por que non?


Ata outra!